Psycholog / Psychoterapia

Terapia psychologiczna jest rodzajem pomocy psychologicznej, która nastawiona jest na zmianę, którą pacjent określa jako cel terapii.  
Podstawą do stworzenia warunków do zmiany jest nawiązanie relacji pomiędzy pacjentem a terapeutą opartej na wzajemnym zaufaniu. Terapeuta staje się zaufanym przewodnikiem, dzięki czemu pacjent może bezpiecznie i w swoim tempie pokonywać własne trudności i dążyć ku rozwojowi. Terapia jest więc towarzyszeniem na drodze do zmiany. Opiera się na rozmowie, bezpiecznej wymianie myśli w atmosferze szacunku i poszanowania intymności.  
Cele terapii mogą być rozmaite. Mogą dotyczyć poprawy funkcjonowania psychicznego (np. depresja, zaburzenia osobowości, lęk) lub somatycznego (takich jak dolegliwości bólowe, problemy dermatologiczne, duszności, kołatania serca itp.), zbudowania adekwatnej samooceny, wsparcia w kryzysie lub trudnej sytuacji życiowej. Najczęściej ustalane są wspólnie przez pacjenta i terapeutę po 1-3 spotkaniach diagnostycznych, na których podejmowana jest wspólna decyzja o rozpoczęciu terapii lub innym rodzaju wsparcia.  
Jesteś zainteresowany ta formą terapii, umów się na najpierw na “Konsultację psychologiczną”. 

Terapia par jest rodzajem terapii skierowanym do osób będących w związku, które przeżywają trudności w relacji, stoją w obliczu decyzji o rozstaniu, ale także tych które pragną poprawić jakość wspólnego życia. Terapia opiera się na rozmowie z terapeutą, szanującym odrębność każdego z partnerów, który prowadzi ich w procesie zmiany. Kluczowym czynnikiem umożliwiającym osiągnięcie pożądanego celu jest nawiązanie profesjonalnego kontaktu pomiędzy terapeutą a klientami, opartym na zaufaniu, wzajemnym szacunku, otwartości i poczuciu bezpieczeństwa.  
Terapia par prowadzona może być przez jednego lub dwóch terapeutów. Cel terapii zawsze ustalany jest wspólnie przez pacjentów i terapeutę po 1-3 spotkaniach diagnostycznych. Wtedy też jest podejmowana decyzja o rozpoczęciu terapii lub innym rodzaju wsparcia. Liczba spotkań ustalana jest indywidualnie z każdą parą. 
Jesteś zainteresowany ta formą terapii, umów się na “Psychoterapię par”. 

O terapii rodzinnej mówimy wówczas, kiedy uczestniczą w niej wszyscy lub kilku członków rodziny. Opiera się ona na przekonaniu, że każda z osób posiada ważne zasoby rodzinne (mocne strony), które mogą przyczynić się do rozwiązania problemu, a zmiana zachowania jednego z jej członków pociąga za sobą zmianę u pozostałych. Terapia jest skuteczna, jeżeli wszyscy członkowie rodziny są otwarci na zmianę. 
Terapia rodzinna jest szczególnie użyteczna w sytuacji, gdy problem pojawia się u dziecka/nastolatka, ale także kiedy rodzina przeżywa kryzys (konflikt, rozwód, choroba, śmierć, zmiana sytuacji życiowej). Po 1-3 spotkaniach diagnostycznych, w których może uczestniczyć jedna osoba lub kilku członków rodziny, podejmowana jest wspólna decyzja o rozpoczęciu terapii lub innej formie wsparcia. O tym, czy terapia będzie miała charakter rodzinny czy indywidualny, decyduje terapeuta w porozumieniu z pacjentem.  
Cel terapii ustalany jest wspólnie przez wszystkich jej uczestników oraz terapeutę w toku spotkań. Jak każda terapia, także i jej postać rodzinna jest ukierunkowana na zmianę. Terapeuta dba o atmosferę bezpieczeństwa, poszanowania intymności oraz odrębności każdego z członków spotkania. 
Jesteś zainteresowany ta formą terapii, umów się na “Psychoterapię rodzin”.

Terapia dzieci i młodzieży to forma pomocy psychologicznej stosowana w przypadku, gdy zgłaszany problem dotyczy dziecka/nastolatka. Rodzice oczekujący terapii dla swojego dziecka najczęściej pragną zmniejszenia jego dolegliwości/cierpienia lub zmiany nieakceptowanego przez nich zachowania. Zazwyczaj pierwsze spotkania (co najmniej 2-3) odbywają się z udziałem rodziców, w obecności dziecka lub bez niego. Celem tych kilku spotkań jest rozpoznanie problemu oraz określenie, wspólnie z rodzicami, dalszej, adekwatnej w danej sytuacji formy pomocy terapeutycznej.
Często terapia dzieci i młodzieży przybiera formę terapii rodzinnej, z udziałem rodziców i innych członków rodziny (np. rodzeństwa dziecka). W niektórych przypadkach psycholog zaleca spotkania indywidualne z dzieckiem/nastolatkiem, przy jednoczesnym pozostawaniu w kontakcie z jego rodzicami, którzy są informowani o stosowanych metodach pracy terapeuty i jej etapach, a także uzyskują wskazówki dotyczące wspierania rozwoju ich dziecka na co dzień. 
Jesteś zainteresowany ta formą terapii, umów się na najpierw na “Konsultację psychologiczną”. 

Poradnictwo rodzinne jest formą pomocy psychologicznej oferowaną rodzicom, których dziecko zachowuje się w sposób dla nich nieakceptowany, sprawia problemy wychowawcze, prezentuje zachowania, które odróżniają je od rówieśników lub np. przeżywa często trudne i silne emocje. Celem takiego poradnictwa jest określenie istoty problemu, z jakim borykają się rodzice, a następnie wspólne wypracowanie takich strategii, metod reagowania i komunikowania się z dzieckiem, które pomogą efektywnie wspierać dziecko w jego rozwoju i umożliwią stworzenie warunków sprzyjających zaistnieniu zmian w zachowaniu dziecka. 
Poradnictwo rodzinne kierowane jest również do rodziców, którzy pragną upewnić się, czy właściwie pełnią swoją rodzicielską rolę oraz czy rozwój ich dziecka przebiega prawidłowo. Ponadto ze spotkań skorzystać mogą rodzicie, którzy chcieliby wzbogacić swój warsztat wychowawczy, nauczyć się stosowania skutecznych, a jednocześnie sprzyjających rozwojowi dziecka metod wychowawczych. Adresatami poradnictwa rodzicielskiego są rodzice dzieci na każdym etapie rozwoju, w wieku od kilku miesięcy do końca okresu nastoletniego. Pierwsze 2-3 spotkania mają na celu rozpoznanie problemu, następnie ustalany jest dalszy plan współpracy. Niekiedy specjalista zaleca uzupełnienie poradnictwa o spotkania rodzinne lub indywidualne z dzieckiem. Pełen cykl poradnictwa, to zazwyczaj od kilku do kilkunastu spotkań. 
Jesteś zainteresowany ta formą terapii, umów się na “Konsultację psychologiczną dla rodziców.”

Podejście psychodynamiczne jest stanowiskiem teoretyczno-terapeutycznym, w którym istotą współpracy między pacjentem i terapeutą jest dynamika przeżyć psychicznych zachodzących u obydwu tych osób oraz w obrębie stworzonej przez nich relacji. Bazą teoretyczną psychoterapii psychodynamicznej jest psychoanaliza i odkrycia jej autora Zygmunta Freuda, ale zarazem późniejsze osiągnięcia i założenia przedstawicieli teorii relacji z obiektem (m.in. M. Klein), psychologii ego czy psychologii self H. Kohuta. Warto podkreślić, że myślenie psychodynamiczne jest z założenia otwarte na wszelkiego rodzaju nowości z zakresu psychiatrii oraz psychoterapii, płynnie integrując najważniejsze z nich w swoich ramach. 
W ostatnich latach opublikowano bardzo dużo wiarygodnych wyników badań klinicznych potwierdzających, że terapia psychodynamiczna jest skuteczną metodą leczenia większości zaburzeń psychicznych (m.in. nerwic, zaburzeń depresyjnych, lękowych i osobowości). Dane te równocześnie wskazują, że omawiana metoda w optymalnych warunkach może zapewniać trwałą zmianę samopoczucia i funkcjonowania pacjenta. Wśród przeciwwskazań do takiego leczenia wymienia się: obecność aktywnego epizodu psychotycznego oraz czynne uzależnienie. Psychoterapia psychodynamiczna toczy się w oparciu o relację terapeutyczną, czyli silną, zaakceptowaną obustronnie więź między pacjentem a terapeutą. We współczesnej formie sesja terapeutyczna w nurcie psychodynamicznym odbywa się „twarzą w twarz” (uczestnicy siedzą naprzeciwko siebie). Pacjent jest zachęcany do swobodnego dzielenia się swoimi myślami, fantazjami i skojarzeniami, uzyskując szczególne przyzwolenie na wprowadzanie treści wstydliwych, skrywanych w codziennym życiu. Terapeuta dostosowuje swoją aktywność do aktualnych potrzeb i możliwości pacjenta, „podążając” za wspomnianą już wcześniej dynamiką jego przeżyć psychicznych, poszukuje wspólnie z pacjentem nowego rozumienia, nie doradza. W warunkach dających poczucie bezpieczeństwa i psychicznego komfortu towarzyszy pacjentowi w przepracowaniu trudnych wątków z jego życia, rozwiązaniu nieświadomych konfliktów, zredukowaniu przymusu powtarzania dysfunkcyjnych strategii działania. Korzystając z mechanizmu przeniesienia (wyrasta ono z przekonania, że w trakcie procesu terapeutycznego pacjent zaczyna „przenosić” na terapeutę swoje uczucia, które w przeszłości żywił względem ważnej dla niego osoby, będącej w centrum emocjonalnego konfliktu; identyfikacja ta najczęściej dotyczy jednego bądź obydwu rodziców) terapeuta umożliwia pacjentowi przeżycie korekcyjnego doświadczenia emocjonalnego, które warunkuje trwałe zmiany w jego osobowości, stając się bazą do wprowadzania korzystnych zmian w funkcjonowaniu.  
Z punktu widzenia formalnego terapia psychodynamiczna to zazwyczaj cykl regularnych spotkań, odbywających się z częstością 1-2 razy w tygodniu, w stałym, umówionym terminie, zawsze z tym samym specjalistą. Czas trwania procesu terapeutycznego jest zindywidualizowany i związany m.in. z rodzajem i nasileniem problemów, z którymi zgłosił się pacjent, jego motywacją do leczenia, możliwościami intelektualno-emocjonalnymi. W większości przypadków jest to okres od 6 do kilkunastu miesięcy, a czasami nawet do kilku lat. 
Jesteś zainteresowany ta formą terapii, umów się na “Psychoterapię indywidualną”.